Skoro Foo Fighters już zostali – nie ukrywajmy, przy braku wielkiej konkurencji – najważniejszym aktywnym zespołem rockowym świata, kolejnym nieuchronnym krokiem wydawało się zostanie zespołem typu „gotowane ziemniaki”. Zespół typu „gotowanie ziemniaki” to takie AC/DC. Wszyscy lubią, wszyscy szanują, wszyscy...
Czytaj dalej
Wszystko w postmodernizmie jest utkane z nawiązań. Wiązania są substancją – reguły epoki. Słuchając sobie albumu „American Dream” przeszło mi tylko przez myśl, czy te postmodernistyczne piosenki tak samo zwyciężą nad czasem, jak oryginały, do których nawiązują. Czy kolaże z...
Czytaj dalej
Nieco mnie te najbardziej oczekiwane muzyczne premiery lata zawiodły. Arcade Fire na przykład, po tym przepięknym singlu zaprezentowali płytę niby miłą, ale dość nijaką, jak twarze modelek na okładkach krzyżówek. alt-J trochę podobnie. Ale nie Ona, królowa Coney Island i...
Czytaj dalej
Dzisiaj na Stadionie Narodowym Dave Gahan z Depeche Mode zaśpiewa do rozgorączkowanej Warszawy „Where’s the revolution, come on people, you’re letting me down„. Chyba nie mógł utrafić z koncertem w lepszy moment. Rzeka demonstrantów płynąca ulicami miasta pociętego barierkami, obstawionego...
Czytaj dalej
Brytyjski zespół alt-J przechowuję sobie tymczasowo w tej samej szufladce mózgowej, co ten band od piosenki „Life is life, lalalalalala” i dziewczynę śpiewającą „Call Me Maybe”. Póki co jednak ekipa jednej, no może dwóch piosenek. Znanych jako Ta piosenka z...
Czytaj dalej
W 2002 roku album „Bad Company” zanurzony w chaosie buszystowskiej polityki międzynarodowej po 11.09. I piosenka zatytułowana zresztą „911”. W 2005 roku apogeum irackiego piekła i płyta „Demon Days” z utworem „Dirty Harry”, zaczynającym się od śpiewanego przez dziecięcy chórek...
Czytaj dalej
„Discos and Dragons”, ostatni odcinek niefortunnie zaszlachtowanego przez stację, cudownego serialu „Freaks and Geeks” (po polsku „Luzaki i Kujony”). Czas akcji: początek lat osiemdziesiątych. Tytułowe luzaki w luzackich kurtkach o zapachu skóry i z sitowiem lub szałasem na głowach, fani...
Czytaj dalej
„48:13”, czyli poprzedni longplay Kasabian, ciągle plącze się gdzieś po moich Daily Mixach na Spotify. To była taka ładna spójna płyta z tematem. Marazm młodego pokolenia, które „przestało maszerować, przestało walczyć” i tylko „ciągnie na bieżni, nie tracąc wcale wagi”....
Czytaj dalej
Dudnienie basu z dostrajanego głośnika wypełnia salę. Dialog jak sinusoida przecina granicę słyszalności. – I kto tu gra w suporcie? – Ten sam zespół, który gra w suporcie przed każdym koncertem świata. Nazywa się Whogivsafuck. – CO?! – NIE WIEM!!...
Czytaj dalej
Father John Misty, czyli Joshua „Josh” Tillman. Przypomina mi muzyczny odpowiednik takiego pisarza, który marzy o tym, żeby napisać kolejną Wielką Amerykańską Powieść, choć zawsze temu zaprzeczy. Nie wydaje się żadnym wizjonerem, niespecjalnie się stara, ale ma tyle dystansu do...
Czytaj dalej